Finansal Yönetim 2 Deneme Final Sınavları – Deneme 10

Kartel, en sık rastlanan iş birliği şeklidir. Aynı üretim branşında çalışan işlet­melerin rekabeti ortadan kaldırmak veya azaltmak amacıyla hukuksal varlıklarını koruyarak oluşturdukları iş birliğidir. 

Kriz durumunun öngörülememesi, karar alıcılarda sıkıntı yaratması ve acil tepki verilmesini gerektirmesi krizlerin temel özellikleri arasında yer alırken; yetkinin ayrıştırılması krizin özelliklerinden biri değildir. Kriz sürecinin yönetiminin kolaylaştırılması için yetkilerin ayrıştırılması değil, merkezileştirilmesi gerekmektedir.

Swap sözleşmeleri, tarafların belirli bir süre boyunca belirli miktarlarda ödeme yükümlülüklerini birbirleriyle takas etmeleri işlemidir. Swap işlemleri farklı kuruluşların farklı finansal piyasalardaki, farklı kredi değerliliklerine bağlı olarak, farklı kredi şartlarıyla karşı karşıya kalmaları ve bu farklılıklardan yararlanmalarıdır.

Forward sözleşmelerde, sözleşmeye konu olan varlığı belirlenen tarihte ve belirlenen fiyattan satın almakla yükümlü olan taraf uzun pozisyon (long position) almış olur.

Swap işleminin yapılmasına neden olan durumlar şöyle sıralanmaktadır: değişken faizli fon sağlayabilme yeteneğine karşın sabit faizli fon sağlamada karşılaşılan sorunlar; belirli bir piyasada birincil borçlanma için gerekli likiditenin bulunmaması; bazı piyasalarda erişilen vadelerin kısalığı; tarafların farklı finans piyasalarında farklı kredi değerliliklerine sahip olmaları; farklı finansal piyasalarda kurumsal ve yapısal faklılıkların bulunmasıdır.

İşletme birleşmelerinde başlıca başarısızlık nedenleri şöyle sıralanabilir:

• Başlangıçta, birleşmenin yararlı olup olmadığının ve uygulama olanağının yeterince veya gerçekçi bir şekilde analiz edilmemesi, • Devralınan işletmenin üstün ve sakıncalı yönlerin iyi değerlendirilmemesi, özellikle alınan işletmenin çeşitli eksikliklerinin (yönetim, finans, yetenek­li, personel gibi ) iyi saptanamaması, • Birleşen işletmelerin büyüklüklerinin çok farklı olması nedeniyle işletme yöneticileri arasında diyaloğun kurulamaması ve küçük işletmenin yöneti­cilerine hakim olan tereddütlere karşı büyük işletme yöneticilerinin küçük işletmenin sorunları hakkında yeterince bilgi sahibi olmamasının, politika­ların birleştirilmesinde ve her iki işletmeyi da kapsayacak bir planın gelişti­rilmesinde yarattığı güçlükler, • Devir alınan işletmenin başarısız yöneticilerinin değiştirilmemesi veya mevcut yönetimin daha verimli çalışması için özendirici tedbirlerin alın­maması, • Birleşen işletmelerin yönetici kadrolarının, yeni kuruluşun yönetici gerek­sinmesini karşılayamaması, yönetim fonksiyonlarının başarılı şekilde yü­rütülmesine yeterli olmaması, • Devir alan işletme ile devir alınan işletme arasında iyi bir raporlama siste­minin kurulamaması, bilgi akışının sağlanamaması, devralınan işletmenin etkili bir şekilde kontrol edilememesi,• Devir alan işletmenin bilinçli bir birleşme programı, stratejisi olmaması, sırf cazip gördüğü şartlardan yararlanmak amacıyla gelişigüzel işletme sa­tın alma girişimlerinde bulunması, • Devir alan işletmenin, izlediği strateji ile tutarlı olarak işletme satın alınmasıyla ilgili kriterleri saptamamış olması veya bu kriterleri titizlikle uygulamaması, • Satın alınan işletmenin ek fon gereksinmesinin, olduğundan daha az tah­min edilmesi ve birleşmeden sonra ana işletmeden bağlı kuruluşa önemli ölçüde kaynak aktarılması zaruretinin duyulması, ayrıca satın alınan işlet­menin sorunlarının çözümlenmesinin ana işletme yöneticilerinin uzun za­manını alması, • Ölçek ekonomilerinin, diğer bir deyimle büyük ölçekte faaliyette bulun­manın yaratacağı ekonomilerin, uygulamada teoride görüldüğü şekilde ve ölçüde gerçekleşmemesi

Likidite: Kişilerin ve firmaların ellerinde veya hesaplarında mevcut bulunan ve kullanılmaya hazır satın alma gücü. Bir varlığın, nakde dönüşebilme yeteneğidir.

İşletmelerin dönem içerisinde kâr elde etmiş olmaları, kâr paylarını rahatça ödeyeceği anlamına gelmemektedir. İşletmelerin likidite pozisyonları, kâr elde edilmiş olmasına rağmen kâr payı dağıtımına izin vermeyebilir. Kâr dağıtımı işletme açısından nakit çıkışı gerektiren bir işlemdir ve likiditeyi düşürücü niteliktedir. Dolayısıyla likiditesi düşük olan bir işletmenin, kâr payı dağıtarak, likiditesini daha da düşürmesi, finansal yönetim açısından uygun bir davranış değildir. Ayrıca Türkiye gibi enflasyonist ekonomilerde faaliyet gösteren işletmeler açısından kâr dağıtımı, işletme sermayesi ihtiyacının da artmasına neden olmaktadır. Enflasyon nedeniyle oluşan fiktif kârlar, artan işletme sermayesi ihtiyacı ile birlikte kâr dağıtımını daha da güçleştirmektedir.